بازگشت
سريال طنز وسياست
حميد برنا حميد برنا

پيــــــــوست به گذشته

مناظرهء

کاکه تيغون وکربلايی

بخش چهل وچارم

    امروز پنجشنبه ششم سپتامبر 2007 ، هوا سرد وبارانيست، فاميلهای هردو دوست هم از هالند آمده اند، مانند ماه قبل هردو بخانهء کاکه تيغون يکجا شده وبعد از صرف غذا در ضمن نوشيدن چای مناظره را آغاز ميکنند.

کاکه تيغون: کربلايی جان بری همی آغای مسکينيار که او شو( آنشب) شعراره خاندی، مردم ميگن که مائوئيست است، نميفامم راس اس يا دروغ؟

کربلايی: کاکه اول خو دهمی اول سوب( در همين اول صبح)، نام کسی ره ميگيـری که تمام    روز خُلق مه خراب باشه، دوّم ايکه او قطعن ( قطعاً) مائوئيست نيس، بخاطر ايکه ای آغای خود ساز بسيا بی سواد اس، ديروز يا پريروز ميگه که( برنامــــــه) لغت عربيس وتکرارام ميکنه، مائويستها ايقه بی سوادام نيستن، گناه ای آقای پُر طمطراق ده ايس ( درين است)، که فرهنگ نداره.

کاکه تيغون: کربلايی جان خر بی فرهنگ اس!

کربلايی: نی کاکه جان مقصدمه از او فرهنگی که راه وروش مانا ( معنا) ميته نيس، فرهنگ يانی کتاب لغات، مثل فرهنگ عميد وفرهنگ هــــای دِگه، بايد يک فرهنگ بخره که اول فرق بين استلا( اصطلاح) که به انگليسی اوره ( تِرمن) ميگن ولغت يا واژه که او ره به انگليسی ( وُرد) ميگن، بفامه ( بفهمد) که کدام لغت يا استلا عربيس يا دری وچه مانا داره، باد از او گپای کته کته سياسی بزنه!

کاکه تيغون: کربلايی جان گمشکو اوره که بی سواد اس يا مائويست اس، ازی بکو که ده وطن چی گپای نواس؟ وده جهان چه ميگذره؟

کربلايی: کاکه جان مثل هميش ده هيچ جای دنيا خبر خوش نيس، اينه ده همی آلمان که مه وتو زنده گی ميکنيم، دوسه روز پيش چند تروريسته که ميخاستن بم بسازن ده فرانکفورت گير کدن که يکيش از مونشن بود، ميخاستن تأسيسات امريکايی ره انفجار بتن، چنـــــد تای ديگشه ده دنمارک گير کدن، همی تروريستا ميخاستن دهشت افگنی کنن ويازده سپتامبر هم تجليل کنن! ده پاکستان دو انفجـــــار ده سرويس حامل نظاميا ومحل نظاميای مربوط وزارت دفاع داده شد که بسيا کشته بجای ماند، ده ايران بسيا نفر اعدام شد، که قاچاق ترياکه ميکدن و دزدی کده بودن، ده عراق خو پُرسان نکو، از هرجای دِگه بدتر اس.

     ده وطن نازنين ما وزير صاحب شار سازی آغای يوسف پشتون گفت: که از آغــاز آمدن مجاهدين موترم( محترم)! تا حال هزارها جريب زمين دولتی وزمينها، خانه ها ودکانهـــــای شخصی مردم از طرف همی مجاهدين که حالِ رتبه هـــــــــای بلند دولتی دارن به زور وجبر غصب  شده، بازی ازی آغايون رتبه بالاتر از وزيرام دارن!

کاکه تيغون: کربلايی جان، بالاتر از وزير ده اوغانستان يا ماون رئيس جمهور اس يا خود کرزی، نام شانه نگرفتن.

کربلايی: کاکه جان کرزی خو نی شايد از ماونينش( معاونين اش) باشه، مـــــاون قاضی يول قضات( قاضی ا لقضات)، گفت: که انشالا ( انشا الله)، دوسه سال باد اينـــــا به ماکمه کشانيده ميشن ودارايی های دولتی وشخصی مردم از پيش شان گرفته ميشه، شايد او وخت نامــــــای شانه هم بگيرن. والله اَعلم .

همی کسا ره بنام مافيای زمين ياد کدن، ودگه ايکه از شروع سال نو عيسوی تا حال ده حدود 160 عسکر خارجی ده افغانستان کشته شده.

دِگه چه ميخايی کاکه چان؟

کاکه تيغون: دگا  ره چــــه ميکنی کربلايی جان بلا ده پس شان، اوزای (اوضــــاع) وطن ما بسيا خرابس، حال آغای کرزی تماشاچيس؟ چرا غيرت اوغانيش تور نميخوره؟

چرا سيل ميکنه که ای مجاهدين چور کنن، فيل واری کته ميشن ومردم بيچاره ده ماتم خانه وزمين خود استن؟

کربلايی: کاکه جان او بيچـــــاره مصروف ميرويس جان اس، يک نفر ده کجــــــا برسه و گپ شه کی قبول داره، مجبور اس اينمی رقم روز خوده تيرکنه تا وخت رياست جمهــــــــــوريش خلاص شوه.

کاکه تيغون: کربلايی جان، مه خو کم اس ديوانه شوم ای گپا ره که آدم می شنوه، هيچ آساب (اعصاب) نمی مانه، بگی کربلايی جان يگان فکاهی بگو، يگان شعر بگو که غم غلت شوه.

کربلايی: بسيا خُلق تنگی نکو، که براستی ديوانه ميشی، باز مه چطو کنم؟ اينه يک فکاهی بريت ميگم، گوش کو کاکه جان:

 ده همو زمانهای قديم ده وخت ظـــاهر شاه يک نفر از يک قريهء يک ولسوالی نزديک کابل، که پدرش ده کابل بود وکاکای شام والی بود، درسای خودام ده کابل خــــــانده بود، به روتبای ( رتبه های) کلان رسيده بود، يانی که عين وزير شده بود، رفت امريکا، وختيکه دوباره به وطن آمد؛ ده همو قريه پدری آوال داد ( خبرداد) که روز جمعه آينـــــــده، ده همو قريه ميره ومردم خوده می بينه، ده قريه مردم بسيا خوشال شدن وده همو روز موعود، خوب نان تيار کدن وکل مردم جم شدن، وزير صاحب که رفت خوب پذيرايی شد وده مسجد جامع دسترخان  کلانه اوار کدن، دستا شسته شد وکلگی دورا دور دسترخان نشستن.

    پيش روی وزير صاحب يک بشقاب با قاشق وپنجه ماندن وبه نان خوردن شروع کدن، وزير صاحب قاشق وپنجه ره دور مانده وکتی دست ده نان خوردن، بسم الله گفته شروع کد، کلگی حيران ماندن ويک دفه، خان همو قريه گفت:

  وگوری دا اصل سری دی، حان ندی ورک کری دی، خپل اَصليت هير ندی کری، لکه چه شاعر وايی:   خر عيسا اگر به مکه رود -    چون بيايد هنوز خر باشد

همه مردم خوش شدن ونان  خوده خوردن !

هردو دوست به ساده گی مردم وخان چندين دقيقه خنده کردند وکاکه تيغون بسيار از شنيدن فکاهی خوش شده بود وگفت:

کاکه تيغون: حالِ کربلايی جان يک شعر بخان!

کربلايی: اينه کاکه جان خودم يک شعر گفتيم:

نتوانم چه کنم؟

کورس انترنيته شامل نتوانم چه کنم               دوستت دارم وايميل نتوانم چه کنم

خواستم نامه نويسم بتو ای ماه جبين           درس کمپيوتره حاصل نتوانم چه کنم

دی جیتال کمره خريدم که فرستم عکسم     من که اين کارک مشکل نتوانم چه کنم

نمبر خاص موبايل تُره خوب کردم ثبت         ليک افسوس که دايل نتوانم چه کنم

                         خواستم بوسه زنم برلب ورويت ايگل

                        من بيدل، که چنين دل نتـــوانم چه کنم

                                                ****  

کاکه تيغون باشنيدن شعر بسيار خنديد وگفت:

کاکه تيغون: کربلايی جان شعرت فافيه داره، وزن نی، امّا آفرينت که ای استلاآت تخنيکی ره ده شعرت آوردی، کوشش کنی خوب تر ميشی ولی نام بيدل صايبه دگه ده شعرت نگيری.

کربلايی: کاکه جان ای شعر اول دستيس وبيدل که گفتيم نه به مانای بيدل صايب اس، بيدل ده اينجه يانی که ترسو استم وای کاره کده نميتانم.

کاکه تيغون: خيره کربلايی جان، جور ميشی بخير، حال بگی کدام شعر بيدل صايبه بخان.

کربلايی: کاکه جان يک شعر بيدل صايبه دارم بريت ميخــــــانم، که ای شاه کار( شهکار) اس وتاحال هيچ شاعرا ای رقم شعر نگفته، يانی ده غزل چار پار بيدل صايب يک نقطه هم يافت نميشه، کاملن حروف بی نقطه اس، بری ازيکه باز پُرسان نکنی، چار پار غزليس که پيش از بيدل صايب کسی نگفته بود، يانی که يک مصريش( مصرع اش) يک بيت واری اس، که يک بيتش چار مصره ميشه، اينه  بيت اولشه ميخانم:

سحر طلوع دعا، که مراد اهل همم رسد     دل سرد مردهء حرص را، همه دود و آه والم رسد

 


          1                       2                                  3

                             4                

  اينالی همه شعره ميخانم:

غزل چار پار بی نقطه

 

سحرطلوع دعا، که مراد اهــــل همــــــــــم(1) رسد

دل سرد مردهء حرص را،همه دود وآه والم رسد

هوس علاوهء حرص وکد(2) سحــر وگل دگر آورد

که دم وداع حواس کس کمر وکلاه وعلـــــم رسد

دل طامع وکله عطــــــا دم سرد وگرم سوالهـــــــــا

که دهــــد مراد  گدا مگر  مـــــدد دوام  کرم  رسد

سر حــرص ومصـــدر درد سر  مسرا گل  که  دگر

که هلاک  حاصل  مال را همه دم ملال درم  رسد

سروکار عالم مرده دم  هوسم مطالعــــه کرد  کم

که علّو گرد  هوا علم   همه درد سواد عدم  رسد

دل سادهء هوس وهوا   همه را مسلم مـــــــــدّعا

رهء دور کرد امل(3) مگر گره آورد گهرم رسد

که دهد مصالح کام ودل  که مدد گر کل طالعـــــم

سحرار دمد رَمد(4) آورد عسل اردهد همه سم رسد

رگ وهم علم وعمل گسل مگسل علاوهء درد دل

که مراد اگر همه دل رسد دل درد وحوصله کم رسد

رم طور(5) مصرع بيد لم دم ودود سلسله ام رسا

کمک  دو عالم امل دود  که سراسر علمم   رسد

1)   همم  =  جمع همت .

رنج وسختی بردن در کار، کوشش در طلب رزق .    =      کدَ  (2

   امل    =  آرزو جمع آمال .  (3

   رَمدَ    =  درد چشم. (4

  طور     =  ساخت، خانه ونام کوهيست که موسی (ع) با پروردگار از آن کوه صحبت ميکرد. (5

 

کاکه جان يک غزل دِگام از بيدل صايب اس، بی نقطه که او چار پار نيس،مطلش(مطلع اش) ايتو اَس:

              دل اگر محو مّدعا گردد    درد در کام ما دوا گردد

                                                       ****  

بريم کاکه جان جماعت خانه که ناوخت نشه، يا الله.

----------------------------------------------------------------------     

بخشهای ديگر انشأ الله در آينده .

 

 


September 16th, 2007


  برداشت و بازنویسی درونمایه این تارنما در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید.
 
بازگشت
شعر،ادب و عرفان